Μια παρτίδα τάβλι_

Μια παρτίδα τάβλι στην Αριστοφάνους σε μια κλειστή αυλή που θυμίζει σκηνικό απο παλιά ελληνική ταινία. Λίγος κόσμος μαζεμένος σε αυτήν. Οι φωνές απο μετανάστες απο Ασία και Αφρική ακούγονται κοντά και μακριά. Κοιτώντας πάνω κοιτάω τον ουρανό και είναι σαν οι φωνές να προέρχονται απο εκεί πάνω. Ανάμεσα απο τα σύννεφα.

Σε μια ανύποπτη στιγμή μπαίνει μέσα μια κοπέλα που στο λεξιλόγιο πολλών η φωτογραφία της θα ήταν δίπλα στη λέξη ''τσόντα''. Αλλά το θέμα δεν είναι η ''τσόντα''. Το αστείο της υπόθεσης είναι η αντίδραση του λιγοστού κόσμου. Μιας άτυπης μικρής κοινωνίας.

Το εξονυχιστικό σκανάρισμα του δίμετρου ντυμένου με μαύρη δαντέλα ποδιού της απο μεγάλες σε ηλικία κυρίες και ενός πιτσιρικά, που βρήκε τι όνειρο θα δει σήμερα ώστε να ξυπνήσει μέσα σε μια πλημμύρα, ήταν αρκετά διασκεδαστικό.

Οι βεντάλιες απο τις ηλικιωμένες κυρίες είχαν πάρει φωτιά και τα μάτια μισοκλεισμένα και με το ενα φρύδι σε ανάπαυση συνέχιζαν να σκανάρουν το πλούσιο μπούστο και τα τακούνια, που λογικά θα πρέπει να έχεις δίπλωμα για να μπορείς να τα περπατήσεις χωρις να πέσεις. Φαντάζομαι ειναι και αυτό ενα ταλέντο.

Πέρα απο αυτό ήταν σαν να μπήκα σε ενα χρονοντούλαπο μεταμφιεσμένο σε μια αυλή. Ο Βουτσάς άνοιξε το παράθυρο και φώναξε ''Φσιιιιιιιιτ Ποοοοινγκ'' και ύστερα το έκλεισε. Ο Κωνσταντάρας βγήκε στο ξύλινο μπαλκόνι και έκανε γυμναστική, κλασικά ανάταση χεριών κλπ, ενώ ο Παπαγιανόπουλος του φώναζε απο την είσοδο ''Χούφτωστην Χούφτωστην!!''.

'Ενα ''ψιτ'' στο αριστέρο μου αυτί. Γυρνάω και ειναι η Σαπφώ Νοταρά. Τρομάζω και ουρλιάζω (όχι απαραίτητα με αυτη τη σειρά). ''Μπουρλότο'' μου ψιθυρίζει. ΜΠΑΜ. Ουρλιάζω ξανά.

Ζέστη. Ο ιδρώτας πέφτει σε σταγόνες ακολουθώντας τον ρυθμώ του ''Πόσο Λυπάμαι'' της Βέμπο.

Αεράκι. Η Ζωή Λάσκαρη στη μέση της αυλής. Η ''τσόντα'' εξατμίστηκε. Δε σου είπανε να μην ανταγωνίζεσαι την θηλυκότητα με τα βυζιά και τους κώλους έξω; Καθαρή ήττα μωρό μου.

Το τάβλι τελείωσε. Ο κόσμος φεύγει και η Βλαχοπούλου άρχισε να καθαρίζει με τον κουβά της.