Πουλημένοι εραστές, ανόητοι ήρωες, κοινωνικά αποδεκτοί άνθρωποι με το ιό της πόρνης και του μαλάκα, βλάκες ρομαντικοί, ρομαντικοί τρομοκράτες, τρομοκράτες συναισθημάτων.
Να ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας_ Να ουρλιάξουμε.
Ένα μπουρδέλο με ψεύτικα χαμόγελα, εμετούς κρυμμένους κάτω απο τα ακριβά χαλιά που κοσμούν τους διαδρόμους και τα δωμάτια, Άρωμα νικοτίνης και ποτά ''μπόμπες''. Ένας άντρας με μαύρα ρούχα στη ταράτσα του ''σπιτιού'' σπάει την κιθάρα του αφού έχει παίξει ένα σολο του οποίου η ένταση χαρακτήριζε απόλυτα την συσσωρευμένη του οργή. Για όλα. Για όλους. Για το μπουρδέλο.
Παλεύοντας και με τους δικούς του δαίμονες. Εκεί πάνω μόνος με τις αναμνήσεις του και τα όνειρα του.
Να ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας_ Να ουρλιάξουμε.
Ο τοίχος δεν αλλάζει χρώμα. Το ταβάνι δεν έρχεται πιο κοντά. Το φαντάζεσαι. Δε συμβαίνει.
Ένα τσιγάρο ακόμα.
