Λένε ότι άμα το πιστέψεις κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί Κάτι νύχτες σαν αυτή με το βλέμμα καρφωμένο Βλέπω κάτι αεροπλάνα σαν σκιές στου γαλαξία τη γραμμή Δεν πειράζει μου αρκεί και μπορώ να περιμένω
Οι παλιές φωτογραφίες σα νησιά στου χρόνου τον ωκεανό τις κοιτάζω κι απορώ πάλι δεν καταλαβαίνω πως χωράει τόση αγάπη σε μια εικόνα και με βρίσκει πάλι εδω να κοιτάζω το κενό που χορεύει ασημένιο
Οι παλιές φωτογραφίες σα σκυλιά μέσα σε τούνελ σκοτεινό Περιμένουν να φανώ, με ακούνε που ανασαίνω Προχωράω μες στο σκοτάδι μου ορμάνε και ξεσκίζουν το κενό Τον παλιό μου εαυτό, ήρθε η ώρα να πηγαίνω
Λένε ότι άμα το πιστέψεις κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί Κάτι νύχτες σαν αυτή με το βλέμμα καρφωμένο Βλέπω πάλι αεροπλάνα σαν σκιές στου γαλαξία τη γραμμή Δεν πειράζει μου αρκεί, μου αρκεί που περιμένω
Τρέξε ρε μούργο μου. Τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς. Είσαι μόνος.
Μη τρως ότι σου δίνουν. Μπορεί να είναι φόλα.
Είσαι μόνος.
Όσα χάδια και αν κερδίζεις με το κόλπο '' ματιά λυπημένου κουταβιού'' ακόμα θα περιμένεις τη μια αγκαλιά.
Τρέξε μακριά από την απογοήτευση και τις αναμνήσεις.
Τρέξε γρήγορα. Έχει το ''Η Λαίδη και ο Αλήτης'' στο συνοικιακό θερινό. Με την αγαπημένη σου σκηνή. Τη σκηνή με τα μακαρόνια... Τρέξε, τρέξε, τρέξε________________τρέξε.
Ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης του θερινού σε πλησιάζει και σκύβει...
...και σου ψιθυρίζει με τη γλυκιά του και ήρεμη φωνή.
Θα σου κάνω πάντα χαζά αστεία. Έτσι απλά για να βλέπω το πανέμορφο χαμογελό σου. Έτσι απλά για να βλέπω τα μάτια σου να λάμπουν. Έτσι ειμαι ευτυχισμένος. Έτσι απλά.
Άκου προσεκτικά. Άκου καλά. Άκου γύρω σου. Τα γέλια και τα δάκρυα. Άκου τις ανάσες.
Μη χαμπαριάζεις ρε σου λέω. Είσαι μονο εσυ και όλοι αυτοί οι ήχοι. Μη φοβάσαι.
Το διάστημα ειναι δικό σου. Πάμε μαζί να το εξερευνήσουμε. Μια αγάπη μα τόσοι πολλοί ήχοι.
Η βελόνα πάνω στο δίσκο. Η βελόνα πάνω στο δέρμα σου. Μια ιδέα μα τόσοι πολλοί ήχοι.
Άκου προσεκτικά. Άκου καλά. Άκου γύρω σου. Την ακούς να χτυπά; Είναι η καρδιά σου. Ενας ήχος.
