To Mojito μιλησε

Τα παγακια απο το mojito αρχιζουν σιγα σιγα να λιωνουν καθως η γευση του δυοσμου γαργαλαει τον ουρανισκο μου. ο Δυοσμος ειναι η πράσινη μέντα , //Mentha viridis// ή βάλσαμο, 'η αλλιως ρωμαϊκή μέντα και χρησιμοποιείται για αφεψήματα και σιρόπι. Αυτο εχω στον ουρανισκο μου λοιπον. Αν και το Μentha viridis με κανει να νιωθω οτι κατι εχω. Κατι σαν αρρωστια. Θα το ονομασω coctailιαση. Ναι...ειμαι περηφανος που δημιουργησα μια δικια μου λεξη. Στο κατω μερος του ποτηριου εχει δημιουργηθει μια μικρη λιμνουλα απο νερο αποτελεσμα το οποιο προηλθε απο το λιωσιμο των παγων. Το φαινομενο του θερμοκηπιου χτυπησε το coctail μου. Καταραμενη βιομηχανικη επανασταση, εισαι η πηγη του κακου. Περπατωντας την sunset boulevard προσπερναω την madonna που περπαταει γυμνη κανοντας ωτο-στοπ κρατωντας μια μαυρη τσαντα στο χερι και καπνιζοντας ενα τσιγαρο με ενα ξεχωριστο παθος και καταληγω να μπαινω σε ενα μαγαζι που πουλαει αστερια. Αγοραζω ενα που νομιζω οτι θα ταιριαζει στο ταπεινο σπιτικο μου. Το τοποθετω στο τοιχο απεναντι απο τον καναπε.Πολυ καλη επιλογη! Ο παγος εχει λιωσει τελειως. Τωρα πινω νερωμενο ρουμι με μαυρη ζαχαρη, ξεχαρβαλωμενα κομματια lime και φυσικα Mentha Veridis....νιωθω τοσο μορφωμενος αυτη τη στιγμη.... Το οτι παιζει τωρα το 'How Bizarre' απο OMC δεν δικαιολογει την συνεχιζομενη κινηση του κεφαλιου μου αριστερα και δεξια σε συνδυασμο με εναν τυπο σουφρωματος στα χειλη τραγουδωντας ' Oh babyyyyyyy, oh baby, its making me crazy, everytime i loook around its in my face, ohhhhh babyyyy' καθως οδηγω αυτο το κοκκινο Cabrio. Στο ενα χερι το τιμονι και στο αλλο το mojito. Σε λιγο θα εισβαλoυν και οι GYpsy Kings στο σαλονι. Και δε γουσταρω επισκεψεις τωρα...  Το MOjito τελειωσε και συμπληρωνω μονο με ρουμι...πικρα! Το αστερι στον τοιχο αρχιζω και το βλεπω θολο...ωχ...μια παρελαση περναει εξω απο το μπαλκονι μου...ηρθε η ωρα.

Συνεχισε...

'Η ζωη ειναι απλα μια βολτα' ειχε πει καποια στιγμη ο Bill και απο εκεινη την στιγμη τα λογια του περιφερονται στο μυαλο σου.
Σβηνοντας το τελευταιο τσιγαρο, στο πνιγμενο απο γοπες τασακι, σκεφτεσαι την βολτα. Η απορια του Dylan ομως σε βαζει σε σκεψεις 'Senor, senor, can you tell me where we're headin ?'. Οχι ακομα. Αλλωστε ποτε κανεις δε μπορει να προβλεψει πως θα καταληξει αυτη η διαδρομη. Θα συναντησεις φιλους, εχθρους, ηρωες , παλιες και μελλοντικες αγαπες. Τις στιγμες ομως που σταματας για να ξεκουραστεις, θα κοιτας προς τον ουρανο και θα ζητας να σε παει καπου ομορφα. Και συνεχιζεις...
Εχεις περασει απο πολλα μερη και εισαι ακομα στην αρχη. Πλατειες, bar, clubs, πατωματα και χωματα, χωρους λατρειας του Φλωρινιωτη, παραδεισο και κολαση. Μα το αγαπημενο σου σημειο ειναι στην παραλια την στιγμη που σκαει το κυμα στην αμμουδια και βρεχει τα ποδια σου. Και ειναι τοσο ζεστο σαν εχει παρει την θερμοτητα του ηλιου την ωρα που βυθιζεται στη θαλασσα. Εκεινη την στιγμη ολος ο κοσμος ξεκουραζεται. Και συνεχιζεις...
Η βολτα συνεχιζεται με το αμαξι. Ο δρομος ειναι ανοιχτος και αδειος. Ο αερας γινεται ακομα πιο δυνατος οσο πατας το γκαζι και το χερι σου ετσι οπως κρεμεται εξω απο το παραθυρο 'δολοφονει' εκατονταδες μυγακια. Η μελισσα περασε ξυστα.
Το φαναρι ειναι κοκκινο. Αλλα δε σταματας και το μονο που καταφερνεις ειναι να σε κυνηγανε σειρηνες. Οχι δεν ειναι περιπολικα. Ειναι ολα αυτα απο τα οποια θες να ξεφυγεις...και συνεχιζεις...
Οδος ονειρων ο δρομος που περπατας προσπαθωντας να μην ακουμπησεις τις σιλουετες που σε προσπερνουν με γρηγορο ρυθμο. Με την ακρη του ματιου σου προσδιοριζεις μια ακινησια ξεχωριζοντας εναν αστεγο ο οποιος δειχνει εξοικιωμενος με αυτες τις απροσωπες κινουμενες φιγουρες. Φαινεται να νιωθει ασφαλεια μα η ματια του ειναι μελανγχολικη. Πας πιο κοντα και παρατηρεις οτι η προσοχη του ειναι επικεντρωμενη στην απεναντι μερια του δρομου. Μια γυναικα και ενα κοριτσακι με μια κουκλα στο χερι και αυτες οπως και αυτος εχουν το ιδιο βλεμα...και αυτες οπως και αυτος ξεχωριζουν αναμεσα απο τις σιλουετες. Αυτες οπως και αυτος δεν μπορουν να ερθουν κοντα. Εχεις καταλαβει τον λογο, εχεις νιωσει την ενεργεια, ακους την ενταση και χωρις να το καταλαβεις εχεις πεσει στα γονατα σου και κλαις. Συνεχιζεις...
Στην γωνια βρισκεις ενα ποδηλατο και βρισκεις την ευκαιρια να το 'δανειστεις' για να συνεχισεις την βολτα σου. Εχει νυχτωσει αλλα τα φωτα σου δειχνουν τον δρομο. Κανεις πεταλι και παρατηρεις. Εικονες..τοσες πολλες εικονες. Σε μια λαμπα δυο πεταλουδες κυνηγιουνται μεταξυ τους κανοντας ατελειωτους κυκλους, πιο περα ενα μωρο καθεται στα ποδια του παππου του και περιεργαζεται με μεγαλη προσηλωση την γερικη του μυτη. Φαινονται και οι δυο τοσο ευτυχισμενοι. Στη γωνια στεκεται ορθιος ενας ανθρωπος με γενια και μαυρα γυαλια κρατωντας ενα χαρτονι που εγραφε 'I'm Jim Morrison, i'm dead'. Θα ορκιζοσουνα οτι ειναι τιτλος απο τραγουδι...
Πιο κατω συναντας την Μαιριλυν και σταματας το ποδηλατο περιμενοντας να σε προσπερασει με το καταλευκο φορεμα της...'hello Sugar Kane'...το χαμογελο της εφτανε για να με κανει να την ακολουθησω με τα ματια μου μεχρι να στριψει στην επομενη γωνια. και συνεχιζεις...χαμογελωντας...
Ξαφνικα ακους ενα ηχο. Μια μουσικη. Ακουγεται σαν να ερχεται....απο πισω σου. Ενα φορτηγο στολισμενο με φωτα με μια μεγαλη πλατφορμα απο πισω κουβαλαει μια μπαντα. Κιθαρες, μπασο, βιολι, πιανο συνθετοντας μια μουσικη...ομορφη. Σταματας και αμεσως σταματαει και το φορτηγο. Αναρωτιεσαι. Δε σε κοιτανε στα ματια. Προχωρας λιγο ακομα και το φορτηγο ξαναξεκιναει να σε ακολουθει. Την εχεις μυριστει τη δουλεια και ενα παιχνιδι συνεχομενων στασεων και μικρων διαδρομων ξεκιναει. Δεν εχει σημασια. Απολαυσε το. Μη ξανασταματησεις. Συνεχισε.
Εχει ηδη ξημερωσει. Η στιγμη που ανατελει ο ηλιος εχει φτασει. Οπως επισης και η στιγμη για να τελειωσει το τραγουδι σιγα σιγα.
Η μουσικη σταματησε και μονο τοτε σε κοιταξαν στα ματια και σου χαμογελασαν. Και τοσο απλα εφυγαν και σε αφησαν στο αγαπημενο σου σημειο. Στην παραλια την στιγμη που σκαει το κυμα στην αμμουδια και βρεχει τα ποδια σου. Και ειναι τοσο ζεστο σαν εχει παρει την θερμοτητα του ηλιου την ωρα που αναδυεται απο τη θαλασσα. Συνεχισε.