Καλώς ήρθες Iggy, καλώς όρισες στον πλανήτη μας για άλλη μια φορά. Ελπίζω τώρα να έκρυψες καλύτερα το διαστημόπλοιο σου και δε θα ξαναγίνεις θέμα στην εκπομπή του Χαρδαβελλα.
Η ανθρώπινη μορφή που δανείστηκες είναι λίγο ξεπερασμένη … λίγο ντεμοντέ. Το μαλλί του Elvis φαίνεται κάπως γελοίο όπως επίσης και το περπάτημα του στυλ Bee Gees “Staying Alive”. Απλά είσαι λίγο out of date. Συμβαίνουν αυτά…
Το εγκαταλελειμμένο drive –in σινεμά πάνω στην Εθνική Οδό λίγο έξω από την Αθήνα συνεχίζει να είναι το σπίτι σου κάθε φορά που έρχεσαι. Ενημερώνεσαι για την ανθρωπινή συμπεριφορά βλέποντας ταινίες πάνω στο μεγάλο τσιμεντένιο πλακάτ. Παλιές κλασσικές ταινίες. Βγαλμένες από μια άλλη εποχή. Είσαι πολύ πίσω φιλαράκο. Η Grace Kelly δε ζει πια. Η Chevrolet Bel Air του 1956 δε κυκλοφορεί πια. Το κλασσικό πέθανε. Για άλλη μια φορά θα σε κοιτάνε για αυτό που είσαι αλλά που θέλεις να κρύψεις. Σαν εξωγήινο.
Είσαι κλασσικός και αυτό μου αρέσει. Αλλά δυστυχώς δεν ταιριάζεις. Δε θα μπορείς ποτέ να κρυφτείς πίσω από το πονηρό χαμόγελο της Audrey όσο όμορφο και αν είναι. Αν και το καπέλο του Sinatra αρχίζει να γίνεται μόδα αλλά κανείς δεν μπορεί να το υποστηρίξει.
Στην Αμαλίας αράζεις απέναντι από τους Στύλους Ολυμπίου Διός. Πίσω σου η προτομή της Μελίνας και μπροστά σου τα φώτα των αυτοκινήτων να σχηματίζουν ένα λατινικό σίγμα. Η γραμμή της ομορφιάς. Η καμπύλη ενός γυναικείου σώματος. Στο κέντρο της πόλης.
Και όταν θα σε ρωτάνε, να λες ότι λένε όλοι…. δεν είμαι από εδώ.
