Sleepwalk with me_

Η ζωή ειναι ένα όνειρο. Κάποιες φορές και εφιάλτης. Αλλά στα όνειρα μπορείς να παλέψεις με όλα τα θηρία και τα πιο απαίσια τέρατα του κόσμου και να τα νικήσεις απλά πετώντας απο πάνω τους κρατώντας ένα νεροπίστολο γεμισμένο με σαπουνάδα. Κάθε φορά που θα πυροβολείς θα φεύγει μια μικρή μπουρμπουλήθρα η οποία ακουμπώντας στο τέρας θα το παγιδεύει μέσα του και θα το οδηγεί μακριά.

Για αυτό μ'αρέσει να υπνοβατώ. Να περπατάω και να ονειρεύομαι.
Όχι ρε φίλε δεν υπνοβατώ στον ύπνο μου αλλά στον ξύπνιο μου. Κλείνω τα μάτια μου χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς... και ονειρεύομαι. Απλά ζώ σε ένα όνειρο... τη πραγματικότητα στον κόσμο το δικό μου.

 

Φύλαξε τον τελευταίο χορό για μένα_

Φύλαξε τον τελευταίο χορό για μένα. Τα σακουλάκια με τα κονφετί είνα έτοιμα και τα μπαλόνια ζωγραφισμένα και φουσκωμένα.

 

Σκέψεις από το φρεάτιο_

Τι είναι αυτό που χάσαμε; Υπάρχει σκοπός εκεί έξω; Ένας ρυθμός στη πόλη. Μια πόλη εκτός ρυθμού. Μια καρδιά που χτυπάει. Ένα φοβισμένο χαμόγελο και λέξεις που καταλήγουν στο φρεάτιο.<

 

Είναι ο έρωτας ρε_

Μια ματιά ειναι ο έρωτας. Μια λέξη. Ένα φιλί. Ο τρόπος. Πραγματικά δεν καταλαβαίνεις;
Τι σου είναι δύσκολο να καταλάβεις; Είναι η κατανόηση της ελευθερίας σου.
Ένα άγγιγμα ρε.
Να βυθίζει το προσωπό της στον ώμο σου. Η αναπνοή της στον λαίμο σου. Το χαμόγελο στα μάτια της. Η μυρωδιά απο το κορμί της. Κάνε έρωτα στη ψυχή της και μετά στο κορμί της.

Ζωή.

 

Πόσο μου έχει λείψει_

Πόσο μου έχει λείψει να σου κάνω έρωτα και να σε κοιτάω στα μάτια_ Ένας ολόκληρος κόσμος.

Να ουρλιάξουμε_

Πουλημένοι εραστές, ανόητοι ήρωες, κοινωνικά αποδεκτοί άνθρωποι με το ιό της πόρνης και του μαλάκα, βλάκες ρομαντικοί, ρομαντικοί τρομοκράτες, τρομοκράτες συναισθημάτων.

Να ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας_ Να ουρλιάξουμε.

Ένα μπουρδέλο με ψεύτικα χαμόγελα, εμετούς κρυμμένους κάτω απο τα ακριβά χαλιά που κοσμούν τους διαδρόμους και τα δωμάτια, Άρωμα νικοτίνης και ποτά ''μπόμπες''. Ένας άντρας με μαύρα ρούχα στη ταράτσα του ''σπιτιού'' σπάει την κιθάρα του αφού έχει παίξει ένα σολο του οποίου η ένταση χαρακτήριζε απόλυτα την συσσωρευμένη του οργή. Για όλα. Για όλους. Για το μπουρδέλο.
Παλεύοντας και με τους δικούς του δαίμονες. Εκεί πάνω μόνος με τις αναμνήσεις του και τα όνειρα του.

Να ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας_ Να ουρλιάξουμε.

Ο τοίχος δεν αλλάζει χρώμα. Το ταβάνι δεν έρχεται πιο κοντά. Το φαντάζεσαι. Δε συμβαίνει.

Ένα τσιγάρο ακόμα.

...που ποτέ κανείς δε θα μάθει_